Αλεξάνδρα Τσιάβου: Ο αθλητισμός να είναι στο επίκεντρο

(Συνέντευξη στο περιοδικό Step)

Η Αλεξάνδρα Τσιάβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα καθώς με την συναθλήτρια της Χριστίνα Γιαζιτζίδου κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών…. Αυτό ήταν το πρώτο μετάλλιο για την Ελλάδα στην κωπηλασία γυναικών. Φυσικά, η Αλεξάνδρα Τσιάβου έχει και άλλες διακρίσεις όμως το ολυμπιακό μετάλλιο λάμπει περισσότερο.

Φέτος η Αλεξάνδρα Τσιάβου τιμήθηκε εκτός των άλλων και από τον Σύλλογο Απόδημων Σεβαστού κατά την διάρκεια της Αλωνιάδας.

Εκεί συναντήσαμε την κορυφαία αθλήτρια και το αποτέλεσμα ήταν η συνέντευξη που ακολουθεί…

- Πρόσφατα βραβεύτηκες από τον Σύλλογο Σεβαστού. Τι σημαίνει για σένα η επιβράβευση από φορείς του τόπου σου;

Η  επιβράβευση είναι και αυτή ένα κομμάτι του αθλητισμού. Είναι ιδιαίτερη η τιμή όταν φορείς του τόπου μου και όχι μόνο μου δείχνουν με τον τρόπο τους το πόσο υπερήφανοι νοιώθουν για εμένα και αυτά που έχω καταφέρει αλλά και τον σεβασμό τους για την προσπάθεια που χρειάζεται κανείς για να φτάσει μέχρι την απόκτηση ενός μεταλλίου.

- Όταν ξεκινούσες τον αθλητισμό φανταζόσουν τον εαυτό σου Ολυμπιονίκη;

Εγώ όχι δεν τον φαντάστηκα ποτέ! Ο προπονητής μου όμως- Κωνσταντίνος Κιτσάτης- το ανέφερε συχνά από τα πρώτα κιόλας βήματα  μου στο χώρο της κωπηλασίας και μάλλον με έκανε με το τρόπο του και εμένα να το ονειρεύομαι.

- Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις στην πρώτη σου μεγάλη διάκριση;

Είχα σκεφτεί ¨Καλή Αρχή¨ αν και ήξερα ότι χρειάζονταν ακόμη περισσότερη προσπάθεια είχα ήδη νοιώσει πως είναι να κερδίζεις έναν αγώνα και ήθελα να το ξαναζήσω.

- Μεταξύ διδασκαλίας και αθλητισμού επέλεξες τον αθλητισμό. Μπορείς να μου περιγράψεις πως πήρες αυτήν την απόφαση, ποιος ήταν ο εσωτερικός σου διάλογος;

Δεν υπήρχε κάποιος εσωτερικός διάλογος γιατί δεν υπήρξε ποτέ το δίλλημα ή το ένα ή το άλλο. Η μια συγκυρία έφερε την άλλη και τα πράγματα οδηγήθηκαν στο να μην καταφέρω να ασκήσω την παιδαγωγική τελικά αν και θα το επιθυμούσα!

- Πόσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς αθλητισμό παγκόσμιου επιπέδου; Τι χρειάζεται να διαθέτει κάποιος για να τα καταφέρει;

Απαιτεί επαγγελματική αντιμετώπιση αλλά και ταλέντο. Κάνεις προπόνηση 8 ώρες την ημέρα κάθε μέρα και όλες τις ημέρες. Αν το αντέχεις και υπάρχει και η οικονομική υποστήριξη για αυτό τότε μπορείς να το κάνεις λαμβάνοντας πάντα υπόψη και το ρίσκο της αποτυχίας.

- Η πολιτεία στέκεται αρωγός στην προσπάθεια των αθλητών; Κατά την γνώμη σου τι πρέπει να κάνει η πολιτεία;

Η πολιτεία είναι σχεδόν ο αποκλειστικός αρωγός του αθλητισμού στην χώρα μας αν και δεν τα καταφέρνει πάντα και σε όλους του τομείς τόσο καλά. Πιστεύω ότι δεδομένου των συνθηκών που υπάρχουν στην χώρα μας θα πρέπει να εξεικονιστεί ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον αθλητισμό για να μην υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο. Κίνητρα σε ιδιώτες για την υποστήριξη ομάδων,  επαναφορά θεσμών όπως αυτού του αθλητικού σχολειού, αναδιατύπωση των κινήτρων για τους αθλητές κάθε ηλικίας είναι κατά την γνώμη μου μόνο μερικά από αυτά. Ο αθλητισμός επιβάλλεται τώρα περισσότερο από ποτέ να είναι

 
ξανά στο επίκεντρο γιατί προάγει την υγεία και η πρόληψη είναι καλύτερη της θεραπείας .

- Ποιες ήταν οι σκέψεις σου στα τελευταία μέτρα στον αγώνα όπου τελικώς κέρδισες μαζί με την συναθλήτρια σου Χριστίνα Γιαζιτζίδου;

Περίμενα πως και πως τον τερματισμό ένοιωθα ότι ήμασταν μέσα στις τρεις πρώτες θέσεις και σκεφτόμουν πως κάθε κουπιά με έφερνε πιο κοντά στο όνειρο.

- Ποιες είναι οι τρεις πιο όμορφες στιγμές που θυμάσαι από την αθλητική σου καριέρα και ποιες οι τρεις χειρότερες;

Υπήρξαν πολλές όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τρεις και τρεις. Από τις πιο ωραίες στιγμές σίγουρα ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου η στιγμή που περνάμε κωπηλατώντας και φορώντας τα μετάλλια μας μπροστά από τις εξέδρες με τους θεατές και ανάμεσα τους βρίσκονται πολύ αγαπημένα  μου πρόσωπα.

- Το μετάλλιο των Ολυμπιακών πόσο άλλαξε την ζωή σου;

Η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο φυσικά. Είχα επιτύχει τον πιο υψηλό στόχο μου και ας πούμε ότι είχε κλείσει έτσι επιτυχώς ένας μεγάλος προσωπικός κύκλος.

- Τρία χρόνια μετά από την κορυφαία επιτυχία, πως είναι η καθημερινότητα σου;

Εδώ και τρεις μήνες έχω αποκτήσει  ένα κοριτσάκι και η καθημερινότητα κινείται γύρω από αυτήν και μάλλον αυτό θα συμβαίνει για αρκετό καιρό από εδώ και πέρα. 

- Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο;

Εγώ θεωρώ ότι  ο Ναυτικός Όμιλος είναι το πιο ισχυρό αθλητικό κύτταρο στην πόλη μας και μπορεί να λειτουργήσει σαν διέξοδος για τους νέους μας και όχι μόνο αφού το να βάζεις στόχους και να παλεύεις γι΄ αυτούς είναι από τα πολυτιμότερα εφόδια που μπορούν να αποκτήσουν οι νέοι ασχολούμενοι με την κωπηλασία. 

ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1985 στην Ηγουμενίτσα όπου και ανατράφηκε και έλκει την καταγωγή της από τη Βρυσέλλα Θεσπρωτίας. Ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με τον αθλητισμό, αρχικά με την ενόργανη γυμναστική, την οποία όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω ύψους. Το 1998 αρχίζει την ενασχόλησή της με την κωπηλασία έπειτα από πρόταση του μετέπειτα προπονητή της, στους γονείς της. Είναι απόφοιτη της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και είχε διατελέσει αναπληρώτρια δασκάλα σε δημοτικό σχολείο της Αιτωλοακαρνανίας, θέση την οποία εγκατάλειψε το 2008 λόγω αυξημένων αθλητικών υποχρεώσεων.